Tanzimat edebiyatı 1839’dan 1896 yılına kadar sürer. Tanzimat Edebiyatının nitelikleri şunlardır;
-hayatta ve toplumda eski-yeni ikiliği görülür. (medresenin yanında mektep gibi), bu yüzden aydınlar çeşitli derecelerde olmak üzere hem Doğu’nun hem Batı’nın etkisi altındadır.
-yeniliği benimseyen aydınlar önce halka hitap etmeye, onu uyandırmaya çalışırlar. Dil biraz sadeleşir.
-fars edebiyatı etkisine karşı savaş başlar. Fransız klasikleri ve romantikleri örnek alınır.
-divan edebiyatının gelenekleri yıkılmaya başlar. eski nazım şekillerinin şiddetle sarsılmasını buna örnek olarak gösterebiliriz. edebiyatımızda yeni türlerin temeli atılır.: makale, tiyatro, roman önem kazanır. bununla birlikte bütünüyle bir batılılaşma yoktur
-en başta “vatan”, “hürriyet”, “kanun” ilkeleriyle yeni toplumsal temalar edebiyata girer. kişisel duygulara ve tutkulara büyük yer verilir.
Tanzimat Edebiyatının başlıca temsilcileri
-Şinasi (1826-1871)
-Ziya Paşa (1825-1880)
-Namık Kemal (1840-1888)
-Ahmet Mithat (1844-1912)
-Ali Suavi (1839-1878)
-Abdülhak Hamit Tarhan (1852-1937)
-Recaizade Mahmut Ekrem (1847-1914)
-Ahmet Vefik Paşa (1823-1891)
-Muallim Naci (1850-1893)
-Sami Paşazade Sezai (1860-1936)
-Şemsettin Sami (1850-1904)
-Ebüzziya Tevfik (1848-1913)
-Ahmet cevdet Paşa (1822-1895)
bu edebiyatçılar mümkün olduğunca az yabancı kelime kullanmayı yararlı buldular. zincirleme tamlamalarda güzellik aramadılar. güzellik, yalnız şekilde ve kelimede değil, konuda, fikir ve duyguların anlatımında aranmaya başladı. cümleler ise kısaldı.