Sosyal Medya: Ego, kibir ve kendinizi pazarlama dünyası

Sosyal Medya ve onun zararları hakkında yapılmış mükemmel bir çalışma. Video kısa sürede 8 milyon kişi taraından izlendi. Yararlı bir paylaşım olarak gördüğümüz çalışmayı sitemiz üzerinden okuyup izleyebilirsiniz.

YUKARI BAK
– 422 Arkadaşım Var,
– Ama Yinede Yalnızım,
– Her gün onlarca konuşuyorum ama hiç biri beni gerçekten tanımıyor.
– Sorun aramızdaki mesafeler. Gözlerine değil ekrandaki isimlerine bakmam.
– “Sosyal” dediğimiz bu medya bilgisayarlarımızı açıp kapılarımız kapatmamızdan ibaret.
– Sahip olduğumuz bütün bir teknoloji bir illüzyon. Topluluk, birliktelik, aidiyet hissi…
– Ama bu illüzyon cihazından uzaklaştığımızda bir zihin bulanıklığı dünyasının içinde buluyoruz kendimizi.
– Efendisi olduğumuz teknolojinin köleleri olduğumuz bir dünya.
– Enfermasyonun dibe çöktüğü zengin, aç gözlü bir dünya.
– Ego, kibir ve kendinizi pazarlama dünyası.
– En iyi taraflarımızı gösterdiğimiz ama duyguları dışarıda bıraktığımız bir dünya.
– Paylaştığımız deneyimlerle neredeyse mutlu olmak üzereyiz.
– Ama yanımızda biri olmadığında da öylemi sahiden?
– Arkadaşlarınızın yanında lun, onlar da sizin yanınızda olacaklardır.
– Ama grup mesajlaşırken kimse yanınızda değildir.
– Abartı ve arzu kültürü içerisindeyiz.
– Toplumda soyutlanmamızın farkında değilmişiz numarası yapıyoruz.
– Hayatlarımızı parlatmak için sıraya dizi kelimelerimiz hazır.
– Bizi dinleyen var mı, farkında bile değiliz.
– Yalnızlık bir sorundur, açıklayayım:

Bir kitap okuduğunuzda, resim yaptığınız da, spor yaptığınızda üretkensinizdir ve varsınızdır. Uyanıksınızddır ve zamanınızı ona ayırıyorsunuz dur..
Kalabalık içindeyken kendinizi yalnız hissettiğinizde ellerinizi başının arkasına koyun ve telefonunuzdan uzaklaşın…
Adres defterinize yada, telefonunuzun menüsüne ihtiyacınız yok. Biriyle konuşun gitsin.
Kalabalık bir tren istasyonunda ki sessizliğe katlanamıyorum. Deli zannedilme korkusundan dolayı kimse konuşmuyor…
Asosyal olmaktayız. Artık birine bağlanma ve gözlerinin içine bakma ihtiyacımızı karşılayamıyoruz.
Tablet kullanmadan çocuğunuzla gizel bir vakit geçiremiyorsan “dünyanın en iyi babası olman biraz zor.”
Ben çocukken eve hiç girmezdim… Dışarıda arkadaşlarımla bisiklete biner, spor ayakkabılarımla koşturur, ağaçlara tırmanırdım.
Şimdi ki ufaklıklar o kaar uysal ki beni ürkütüyorlar.
Dışarıda hiç çocuk görmüyorum, salıncaklar bomboş…
Açık havada oynanan oyunların hiç biri yok artık.
Geri zekalı bir nesi olduk. Akıllı telefonlar ve aptal insanlar…
Telefondan kafanı kaldır, monitörünü kapat.
Etrafındakilere bir bak! Gününü en iyi şekilde değerlendir. Gerçek hayatı tek bir iletişim bile sana farklı gösterecektir.
Rüyalarındayken gerçeğe dönüşen bir kıza yüzük alabilmek için bilgisayarını sattığın anda orada ol…
Aile olmaya ilk karar verdiğiniz anda ve kızını ilk kucağına alışında, yeniden aşık oluğun anda, geceleri seni uyutmadığında, kızın yuvadan uçarken gözyaşlarını sildiğin anda, kızın kucağında oğluyla geri döndüğünde ve sen torununu kucaklayıp yaşlandığını hissettiğinde, yaşamına dikkatini verdiğinde elde ettiklerini fark ettiğinde, o cihazın başında vaktini hasrcamadığın için ne kadar minnettar olduğunu farkettiğinde, karının elini tuttuğunda, o da sana kalbinin son atışları esnasında, kendisini yolda durduran o çocukla karşılaştığı için ne kadar şanslı olduğunu fısıldarken orada ol…
…. Ama bunların hiç biri yaşanmadı. Çünkü sen telefonuna bakarken çok meşguldün, kaçırdığın fırsatları göremedin.
O yüzden kafanı kaldır, ekranı kapat.
Sona erecek olan bir varlığımız ve sınırlı sayıda günlerimiz var.
Ağa takılı kalma, sonun geldiğinde pişmanlıktan daha kötü bir his yaşayamazsın…
Bu makinenin bir parçaşı olduğum için ben de suçluyum.
Duyulduğumuz ama görülmediğimiz, konuşmayıp yazdığımız, dinlemeyip okuduğumuz, göz teması yaşamadığımız saatler geçiriyoruz.
Hayata kendini ada. İnsanlara facebook beğenisi değil sevgini ver…
Kafanı kaldır, ekranı kapat!
Bu videoyu izlemeyi, yazıyı okumayı bırak, hayatı sanal olmayan bir şekilde yaşa.