Bulaşıcılara Dikkat Edin!

BULAŞICILARA DİKKAT

Öyle sanıyorum ki başlığı okuduğunuzda aklınıza gelen ilk şey,insanı bitkin düşürüp perişan eden,hastane kapılarında süründüren bir takım hastalıklardır.Ama bulaşıcı olan tek şey hastalıklar değildir. “Biliyoruz ki kahkaha bulaşıcıdır,aynı zamanda ağlamakta bulaşıcıdır.”(Scrivner S:9)Bunu ispatlamak için ne bir laboratuara ne de kimyager olmaya gerek vardır.Taziye evleri bu durumu görmek için son derece elverişli ortamlardır.

İki bin iki Mayısında yaşadığım bir olay bu duruma iyi bir örnek olsa gerek.Her gün birlikte vakit geçirdiğimiz Gazanfer GÜLER adında çok değerli bir mesai arkadaşım vardı.Hayatımda karşılaştığım en beyefendi insanlardan biriydi.Bir Cuma günü saat dokuz suları,güneş tüm berraklığıyla kendisini yeryüzüne sermiş,ağaçlar insanlara daha çok oksijen sağlama yolunda birbirleriyle yarışır bir durumda.Sınıfıma geçmiş sabah serinliğinin verdiği şevk ve heyecanla öğrencilerime o günkü konuyu anlatıyordum.Bir ara kapı çaldı.İçeriye davet ettiğim küçük bir öğrenci,Gazanfer Bey’in evinde kalp krizi geçirdiğini söyledi.Dürüst olmak gerekirse pek umursamadım.Çocuklar bazı şeyleri fazla abartırlar diye düşündüm ve konumu işlemeye devam ettim.Kendi kendime hoca herhalde bayılmıştır çocuk olayı büyütüyordur diyordum.Bir gün öncede oldukça fazla vakit geçirmiş olmamız ve benim bildiğim herhangi bir rahatsızlığının olmaması sebebiyle onunla ilgili aciliyet arz eden bir habere de kendimi hazır hissetmiyordum.Dinlenme saati geldiğinde öğrencileri dışarı alarak öğretmen arkadaşların bulunduğu ağaç gölgesine doğru ilerledim.Dikkatimi çeken şey öğrencilerin grup grup bir araya gelerek kendi aralarında konuşuyor olmalarıydı.Yanına vardığım öğretmen arkadaşlardan birisi Gazanfer Bey’in kalp krizi geçirdiğini ,gerekli ilk yardımın yapıldığını ve hastaneye gönderildiğini söyledi.İşte o anda acı gerçek yüzüme tokat gibi vurulmuştu.İki saat sonra Gazanfer Bey’i hastaneye götüren arkadaşlardan birine ulaştık ve o üzücü haberi verdi .’Hepimizin başı sağolsun’.Arabası olan arkadaşlardan birine bizi cenaze evine götürmesi için ricada bulunduk.Sağolsun isteğimizi yerine getirdi.İkamet ettikleri köy kavşağında cenaze konvoyuna yetiştik.Ben genel olarak ayakları yere sağlam basan,hüzünlü olaylarda pek etkilenmeyen bir insandım.Ta ki o güne kadar.Cenaze arabası yavaş yavaş ilerleyerek evlerinin kapısının önünde durdu.Arabadan çıkmak için bir ayağımı yere bastığım anda acı bir feryat yükseldi.O güne kadar doğru dürüst hiç ağlamayan ben göz yaşıma hakim olamıyordum.İki gözüm iki çeşme olmuştu.Beni bu hale getiren uyarıcının fakındaydım.Gazanfer Bey’in kız kardeşinin acı feryadı tüm bedenimi sarmıştı.”Beni yalnız bıkakıp nereye gidiyorsun agam.Ben sensiz ne yaparım!”Ayakta durmakta güçlük çekiyordum.Arkadaşlarımın soruları karşısında dilim dönmez olmuştu.Bu acı çığlık beni çekim alanına almıştı.

Düğünlerde bayramlarda insanların genellikle yüzlerinin güldüğü,neşeli ve heyecanlı oldukları görülür.. Bu durumun sebebi sadece o günden mi yoksa insanların birbirlerine aktardıkları pozitif enerjiden mi kaynaklanmaktadır? “…Eğer gülerseniz,düşünceler güç kazanır ve sorunlar daha kolay mücadele edilebilir gibi görünür.Düşüncelerinizi gülerek gevşetin.’’(Scrivner S:47) Karşılaştığınız insanlara tebessüm ettiğinizde büyük bir olasılıkla onların da size aynı şekilde tebessüm ettiklerini görürsünüz.Ne almak istiyorsak onu vermeli ne biçmek istiyorsak onu ekmeliyiz.Henüz yeryüzünde zakkum ekipte incir toplayan olmamıştır. “Gerçek bir gülümseme yüzü aydınlatır,gözleri parlatır ve burnu kırıştırır;dişlerinizi gösterir,elmacık kemiklerinizi belli eder ve kendinizi harika hissettirir.’ (Scrivner S:49)O halde gülümsemek için daha ne bekliyorsunuz?Hadi gülümseyin.